Dzisiaj po prostu pękaliśmy z Syriuszem ze śmiechu! Pierwsza
lekcja eliksirów chyba przejdzie do historii. Ale przynajmniej Peter nie musi
martwić się o to czy będzie rozpoznawalny. Przez większość uczniów na pewno
przez najbliższe tygodnie. Za to w pamięci profesora Slughorna pozostanie chyba
na zawsze. Eliksiry były pierwsze w planie lekcyjnym na dzisiaj. Sala mieściła
się w lochach. Było tam strasznie chłodno. Jednak profesor Slughorn rozpalił w
kominku. Syriusz i ja siedzieliśmy razem tuż za Remusem i Peterem. Profesor na
początku mówił nam o tym, jakim to wspaniałym i fascynującym przedmiotem są
eliksiry. Już piętnaście minut po rozpoczęciu lekcji w naszych kociołkach
wrzała woda. Mieliśmy stworzyć eliksir pieprzny. Syriusz miał dość kwaśną minę,
gdy jego wywar przybrał postać zielonkawożółtego budyniu. Nie można było tego
nawet powąchać a co dopiero spożyć. Profesor omal się nie zakrztusił, gdy
przechodził obok naszej ławki. No, ale ja nie byłem lepszy. Mój eliksir był
zbyt wodnisty, mętny i miał zupełnie inną barwę niż powinien mieć. Nie wiem jak
wyszło zadanie Remusowi. Mam jednak prawo stwierdzić, że także nie za ciekawie.
Co do Petera nie mam jednak wątpliwości. Wyszło mu beznadziejnie! Kilka minut
przed katastrofą znad kociołka Petera zaczął unosić się szarawy dymek, który z
sekundy na sekundę stawał się coraz ciemniejszy aż w końcu całkowicie sczerniał.
Peter był zajęty sprzątaniem resztek pieprzu spod ławki a Remus sporządzał swój
eliksir. Syriusz i ja spojrzeliśmy na siebie znacząco. Jednak nasza natura
huncwotów była silniejsza od rozsądku. Odsunęliśmy się od ławki i schowaliśmy
się pod nią. Syriusz nasłuchiwał. Bulgotanie wywaru Petera stawało się coraz
głośniejsze. Syriusz uniósł dłoń na wysokości swojej twarzy i zaginając po
kolei palce poruszał wargami.
-Trzy...dwa...jeden... - wyczytałem z jego
ust.
W tym samym momencie zatkaliśmy uszy. I
dobrze zrobiliśmy. Huk był niesamowity. Salę w sekundę ogarnął czarny dym.
Wszyscy uczniowie krztusili się, a dziewczyny piszczały. Profesor musiał użyć
jakiegoś zaklęcia, bo ciemna mgła szybko zniknęła. Wyszliśmy spod ławki. Nie
mogliśmy powstrzymać ataku śmiechu na widok Remusa i Petera. Lupin Stał cały
zasmolony, a jego zazwyczaj ładnie uczesane jasnobrązowe włosy zostały
wytknięte na wszystkie strony. Kilka włosów nawet lekko się paliło. Miał dość
zdezorientowaną minę a w dłoni trzymał chochlę. Natomiast Peter został
odrzucony na ścianę. Wyglądał podobnie jak Remus, tyle że z jego dość pękatym
wyglądem wyglądało to o wiele, wiele śmieszniej. Aż mnie rozbolał brzuch ze
śmiechu. Syriusz tarzał się po podłodze. Musieliśmy odprowadzić Petera do
skrzydła szpitalnego. Remus był trochę zirytowany naszym zachowaniem. Jednak w
kąciku jego ust czaił się nikły uśmiech. Musieliśmy przyznać mu trochę racji.
Zachowaliśmy się głupio. Ale przecież nikomu nic się nie stało? Oczywiście oprócz,
Petera który cały się trząsł. Wielu naszych nowych znajomych także byli
rozbawieni tą całą akcją. Dzięki temu Peter zyskał przydomek "Wybuchowy Peter”,
„Peter Bomba" lub, jak kto woli - "Wielki Pieprzny Peter".
Syriusz i ja wolimy go określać mianem "Atomówy”, ale to tylko wtedy, gdy
go nie ma w pobliżu, żeby mu się nie zrobiło przykro. Na wspomnienie tej
sytuacji cały się rumieni i mruczy coś pod nosem. Biedny Peter...;)
